โรคฮิคิโคโมริ โรคสุดฮิตของญี่ปุ่น

โรคฮิคิโคโมริ โรคสุดฮิตของญี่ปุ่น

โรคฮิคิโคโมริ หมายถึงเด็กที่แยกตัวออกจากสังคม เก็บตัวอยู่เฉพาะในห้องส่วนตัว หรือในบ้านเป็นแรมเดือนหรือหลายปี จิตแพทย์และนักจิตวิทยาญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งให้ความเห็นว่า ฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้เฉพาะในประเทศญี่ปุ่น เป็นปรากฏการณ์ทางสังคม และมิใช่โรค โดยเฉพาะอย่างยิ่งมิใช่โรคทางจิตเวช หากฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้เฉพาะในประเทศญี่ปุ่น ก็จะมีคำถามตามมาว่าญี่ปุ่นมีอะไรที่ชาติอื่นไม่มี คำตอบคือ ญี่ปุ่นมีระบบการศึกษาที่เคี่ยวเข็ญเด็กอย่างเอาเป็นเอาตาย อย่างที่เราทราบกันว่าการแข่งขันของเด็กญี่ปุ่นเริ่มตั้งแต่ชั้นอนุบาล ญี่ปุ่นมีระบบการจ้างงานตลอดชีวิต มีวัฒนธรรมการทำงานที่เรียกร้องให้คนทำงานหนักกว่า และหนักที่สุด ญี่ปุ่นมีเทคโนโลยีการสื่อสารเลิศที่สุดในโลกที่สำคัญคือญี่ปุ่นผ่านความบอบช้ำอย่างรุนแรงหลังสงครามโลกครั้งที่๒ ทั้งสงครามโลกครั้งที่ ๒ ระบบการศึกษาแบบญี่ปุ่น และวัฒนธรรมการทำงานแบบญี่ปุ่น เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นและมีอยู่ในสังคมญี่ปุ่นมานานครึ่งศตวรรษแล้ว ซึ่งนักสังคมวิทยาเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นการบ่มเพาะปรากฏการณ์ฮิคิโคโมริที่สำคัญก่อนที่จะถูกกระตุ้นให้แสดงออกอย่างชัดเจนด้วยเทคโนโลยีการสื่อสารในช่วง๑๐ปีหลัง เหล่านี้คือสิ่งที่ชาติอื่นไม่มีและแม้ว่าระบบการศึกษาและวัฒนธรรมการทำงานอาจเป็นเรื่องที่เลียนแบบกันได้แต่ประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่๒แบบที่ญี่ปุ่นเผชิญเป็นเรื่องพิเศษเฉพาะตัว ครอบครัวของเด็กที่มีอาการฮิคิโคโมริมักจะอับอายที่มีเด็กเช่นนี้อยู่ในบ้าน เมื่ออับอายก็ซ่อน เมื่อซ่อนก็เท่ากับหมักหมมปัญหา ทำให้อาการของเด็กรุนแรงมากขึ้นและยากต่อการเข้าช่วยเหลือ ยิ่งไปกว่านั้นนักจิตวิทยาจำนวนหนึ่งยังเชื่อว่า สาเหตุไม่ใช่เพียงเพราะครอบครัวอับอาย แต่ที่แท้แล้วเด็กฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้ก็เพราะครอบครัวของเด็กเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณแม่ สนับสนุนให้เป็นเช่นนั้น อย่างน้อยก็ในตอนเริ่มต้น คุณแม่จำนวนมากเริ่มต้นเรื่องนี้เพราะต้องการปกป้องลูกของตนจากการถูกรังแกที่โรงเรียน ทั้งยังเห็นว่าการที่ลูกขังตัวเองอยู่ในห้องในบ้านในสายตาก็ยังดีกว่าหายตัวไปข้างนอก ปัจจัยสำคัญอีกข้อที่ไม่ควรมองข้ามก็คือ โลกปัจจุบันรวมทั้งสังคมญี่ปุ่น ไม่เว้นแม้แต่ สังคมไทย มาถึงจุดที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้คนคนหนึ่งสามารถขังตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ เด็กที่มีอาการฮิคิโคโมริมักเป็นเด็กผู้ชายและมักเป็นลูกคนโต เด็กเหล่านี้จะไม่ไปโรงเรียน ใช้ชีวิตในห้องส่วนตัวตลอดเวลา ส่วนใหญ่จะนอนตอนกลางวันและตื่นตอนกลางคืน อาจจะออกจากห้องไปที่ครัวในกลางดึกบ้างเพื่อหาอาหารกิน หรือมีบ้างที่จะออกจากบ้านกลางดึกเพื่อไปซื้อเสบียงจากร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด ๒๔ ชั่วโมง กิจกรรมที่พวกเขาทำขณะตื่นกลางดึกนั้นคือดูทีวีไปเรื่อยๆ เซิร์ฟไปตามเน็ต เล่นเกม และอ่านการ์ตูน
นอกจากนี้ เค้ายังพูดถึงกลุ่มคนที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับฮิคิโคโมริ นั่นคือ "โอตากุ" หลายคนรู้จักคำโอตากุในความหมายของคนที่หลงใหลในการ์ตูน,เกมคอมพิวเตอร์, แฟชั่น ฯลฯ แต่ในที่นี้เค้าพยายามโยงให้เห็นว่า โอตากุถึงแม้จะมีความสนใจเฉพาะด้านแบบหยั่งลึก จนคนที่ไม่เข้าใจอาจจะไม่คบด้วย (เพราะเธอมันหมกมุ่นเหลือเกิน) แต่เหล่าโอตากุยังมีการปฏิสัมพันธ์กับคนที่คลั่งไคล้ในสิ่งที่ชอบเหมือนกัน ในขณะที่ฮิคิโคโมริจะเป็นพวกจงใจตัดตัวเองจากสังคมอย่างแท้จริง เค้ามีตัวอย่างว่า บางคนอยู่ในห้องนานถึง 6 ปี 15 ปี ก็มี

Disneyland

Depuis presque deux ans maintenant, le Disney Village change d'apparence pour devenir plus accueillant, moins froid, moins usine, plus chaleureux et bien sûr plus animé. C'est ainsi que le ciel étoilé suspendu au-dessus de l'allée principale du village avait été supprimé l'année dernière, rapidement suivi par l'ensemble des colonnes en métal qui étaient plantées au milieu de cette allée.A suivi la refonte totale des façades des boutiques situées du côté gauche de la rue avec le changement de nom de certaines d'entres elles et parfois de nouvelles enseignes. La plus grosse d'entre elles est celle du Disney Store puisqu'elle concerne pas moins de trois entrées.Du côté du préau situé en face du Sports Bar, là où se situait jadis la scène où se produisaient régulièrement des groupes lors de mini concerts en plein air, l'entrée du magasin est surmontée d'une reproduction du Mont Rushmore, un monument américain sculpté à même la falaise au Dakota du Sud. A défaut de faire 18 mètres de haut comme l'original, celui-ci voir Mickey, Donald et Dingo remplacer les quatre présidents des Etats-Unis que l'on trouve sur le vrai. Ce fronton avait fière allure... jusqu'à ce que les dirigeants du Disney Village décident d'y toucher récemment!Pris d'une soudaine envie de peindre les personnages en couleurs vraies alors que l'ensemble du mont était auparavant couleur roche comme l'original, ils ont ainsi ruiné la seule et dernière entrée du Disney Store qui avait encore bonne mine en lui donnant un air de pâle fête foraine où les reproductions illégales de personnages Disney sont légion. A force, on risquerait presque d'en oublier que l'on est à Disneyland Resort Paris! Et dire que tout ceci est validé par l'imagineering!...

Léonard de Vinci et La Joconde

Léonard de Vinci

Léonard de Vinci (Leonardo di ser Piero da Vinci) peintre, sculpteur, orfèvre, musicien, architecte, physicien, astronome, savant, géologue, géomètre, anatomiste, botaniste, alchimiste, inventeur visionnaire, ingénieur mécanicien et militaire, horloger, urbaniste, et homme de sciencede génie italien multidisciplinaire et ultra prolifique (Vinci, 15 avril 1452- Amboise, 2 mai 1519).

Léonard de Vinci
Homme d'esprit universel, à la fois artiste, scientifique, inventeur et philosophe humaniste Léonard de Vinci incarne l'esprit universaliste de la Renaissance dont il fut un des symboles majeurs et demeure l'un des plus grands hommes de cette époque.

La Joconde

La Joconde (ou « Portrait de Mona Lisa ») est un tableau de Léonard de Vinci, réalisé entre 1503 et 1507. Huile sur panneau de bois de peuplier de 77 x 53 cm, il est exposé au Musée du Louvre à Paris. La Joconde est l'un des rares tableaux attribués de façon certaine à Léonard.
La Joconde est devenue un tableau mythique car à toutes les époques les artistes l'ont prise comme référence. Elle constitue en effet l'aboutissement des recherches du XVe siècle sur la représentation du portrait. À l'époque romantique, les artistes ont été fascinés par l'énigme de la Joconde et ont contribué à développer le mythe qui l'entoure, en faisant de nos jours l'une des œuvres d'art les plus célèbres du monde

Historique

Léonard de Vinci commence le portrait à Florence en 1502, et d'aprés Vasari l'acheve au bout de quatre années. La Joconde ne quitta jamais Léonard de son vivant. Il l'emporta probablement à Amboise où François Ier le fit venir. Ce dernier en fit l'acquisition - à Léonard lui-même ou à ses héritiers après sa mort - et l'installa à Fontainebleau.
Le portrait quitte le château pour le Louvre alors résidence royale , et est ensuite accroché au château de Versailles. Louis XIV en fit l'un des tableaux les plus en vue à Versailles, et l'exposait dans le Cabinet du Roi jusqu'en 1650.
Il regagne le Louvre devenu musée en 1798, mais est à nouveau déplacé sur ordre du premier consul Bonaparte qui le fait accrocher au palais des Tuileries en 1800 dans les appartements de Joséphine, puis le rendit au Louvre en 1804 .
Le tableau fut volé le 21 août 1911. On soupçonna le poète Guillaume Apollinaire et le peintre Pablo Picasso d'être les auteurs de ce vol, revendiqué par ailleurs par l'écrivain italien Gabriel d'Annunzio. La Société des Amis du Louvre offrit une récompense de vingt-cinq mille francs, un anonyme proposa de doubler cette somme. La revue L'Illustration promit cinquante mille francs pour qui rapporterait le tableau dans les locaux du journal. Le voleur était l'italien Vincenzo Perugia, un vitrier qui avait participé aux travaux de mise sous verre des tableaux les plus importants du musée. Il conserva le tableau pendant deux ans dans sa chambre à Paris, puis de retour en Italie il proposa de le revendre le 10 décembre 1913 à un antiquaire florentin qui donna l'alerte
Pendant la Seconde Guerre mondiale, le tableau fut mis en sécurité au château d'Amboise, puis à l'abbaye de Loc-Dieu, et enfin au Musée Ingres de Montauban. Pendant un temps, il fut entreposé sous le lit même du conservateur du musée du Louvre en exil dans le château de Montal en Quercy (Lot).
En janvier 1963, le ministre de la culture André Malraux expédie la Joconde aux États-Unis où elle est reçue par le président Kennedy. Elle est exposée à la National Gallery de Washington DC puis au Metropolitan Museum of Art de New York. Elle est admirée par 1,7 millions de visiteurs au total[2]. Elle fait aussi deux autres voyages en Russie et au Japon en 1974. Le 6 avril 2005 le tableau est accroché dans la nouvelle salle du Louvre dite Salle de la Joconde .

Bastille Day วันชาติของเรา

Bastille Day วันชาติฝรั่งเศส

ขอรำลึกถึงวันสำคัญของมิตรประเทศอย่างฝรั่งเศส ที่มีความเกี่ยวข้องทั้งทางวัฒนธรรม และ ค้าขายกันมายาวนานและคงเป็นที่ทราบ กันดีในหมู่คนไทยที่สนใจประวัติศาสตร์ทางยุโรป นั้นเป็นวันรำลึกถึง" วันชาติฝรั่งเศส "วัน Bastille คือวันที่ 14 กรกฏาคม เป็นวันที่คุก Bastille : ซึ่งคุมขัง นักโทษทางการเมืองในฝรั่งเศสถูกทำลายโดยพลังประชาชน วันนี้เปรียบเสมือนสัญลักษณ์ ของการสิ้นสุดการปกครองแบบราชาธิปไตยในประเทศฝรั่งเศส และเริ่มต้นศักราชของ การปกครองแบบสาธารณรัฐเป็นครั้งแรก
ในวันหยุดประจำชาติวันนี้ คือห้วงเวลาที่ประชาชนชาวฝรั่งเศสจะร่วมกันรำลึกถึง การก่อตั้งสาธารณรัฐ อีกทั้งในวันนี้ยังเป็นวันที่เปรียบเสมือนกับรากเหง้าประวัติศาสตร์ ของการเปลี่ยนแปลงการปกครองอันน่าจดจำ ซึ่งลำดับเหตุการณ์โดยสังเขปในครั้งนั้น มีรายละเอียดที่น่าสนใจดังนี้ 5 พฤษภาคม ค.ศ. 1789 บรรดาเหล่าขุนนางในระบอบการปกครอง แบบราชาธิปไตยเปิดประชุมสภาขุนนางทันทีที่ พวกเขาได้ข่าวว่า บรรดาชนชั้นกรรมมาชีพ ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของสังคมฝรั่งเศสใน สมัยนั้น เรียกร้องให้เปลี่ยนแปลงการปกครอง ให้เป็นระบอบสาธารณรัฐ รวมทั้งให้มีการ ร่างรัฐธรรมนูญและก่อตั้งรัฐสภาแห่งชาติ20 มิถุนายน ค.ศ. 1789 ตัวแทนของคณะก่อการจากชนชั้นกรรมมาชีพ ได้กระทำสัตยาบรรณร่วมกัน ที่เรียกว่า Jeu de Paume ซึ่งจารึกไว้ว่า เหล่าคณะผู้ก่อการจะไม่ แตกแยกกันจนกว่าจะมีการร่างรัฐธรรมนูญเป็น ผลสำเร็จ แนวความคิดของคณะผู้ก่อการ ได้รับการตอบรับอย่างยิ่งยวดจากประชาชนชาว ฝรั่งเศสที่ต้องต่อสู้กับความแร้นแค้น และสภาวะเสื่อมถอยของสังคมในสมัยนั้น ในขณะที่แนวความคิดนี้ขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง กับชนชั้นขุนนาง14 กรกฏาคม ค.ศ. 1789 เมื่อมีแนวร่วมมากขึ้นทำคณะปฏิวัติ แข็งแกร่งขึ้นทุกขณะ ประชาชนในปารีสได้รวมตัวกันเดินขบวนไปยังคุก Bastille เพื่อ ปลดปล่อยนักโทษทางการเมืองที่มีความเห็นไม่ตรงกันกับบรรดาเหล่าขุนนางความล่มสลายของคุก Bastille ภายใน 1 วันด้วยพลังประชาชนทำให้การปฏิวัติประสบ ผลสำเร็จอย่างรวดเร็ว 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1789 การปฏิวัติประสบผลสำเร็จ ความล่มสลาย ของคุก Bastille กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งเสรีภาพ และประชาธิปไตย ของชาวฝรั่งเศส ทุกคนตราบจนกระทั่งทุกวันนี้

กิจกรรมที่น่าสนใจของวันชาติฝรั่งเศสในประเทศไทยแม่งานสำหรับวันชาติฝรั่งเศสในทุกปีนั้นจะจัดใน

วันศุกร์ที่ 13 กรกฎาคม 254419.00 น. - เที่ยงคืนที่ Le Talisman สุขุมวิท 20สมาคมฝรั่งเศสกรุงเทพและหอการค้าไทยฝรั่งเศสร่วมกันจัดงาน สังสรรค์วันชาติฝรั่งเศส เชิญพบ กับบรรยากาศที่สนุกสนานรื่นเริงแบบฝรั่งเศสแท้ เพลินเพลงกับวงดนตรีและเต้นรำ ไปกับเพลงที่ สนุกสนานโดยดีเจชื่อดัง พร้อมอาหารพื้นเมืองและเนยแข็งที่ขึ้นชื่อหลากชนิด สั่งตรงจากฝรั่งเศส ที่ Le Talisman สุขุมวิท ๒๐

บัตรราคา : 350 บาทสมาชิกสมาคมฝรั่งเศสและนักศึกษาทั่วไป : 300 บาท

ซื้อบัตรได้ที่ : สมาคมฝรั่งเศสกรุงเทพฯ

chocolat

chocolat

Petite histoire du chocolat

Le chocolat dans les forêts

Il y a 4000 ans, les Égyptiens ont laissé des traces sur les papyrus décrivant la confection du chocolat. Ces petites douceurs se vendaient au marché public en 1566 AJC. Depuis, le chocolat n'est pas apparu sur la scène jusqu'à ce que les anciennes cultures Aztèque et Maya découvrent la valeur de la plante du cacao. Celui-ci est réputé pour avoir ses origines dans l'Amazonie et le bassin Oriconi.
Dans les années 600, les Maya ont migré vers les régions plus nordiques de l'Amérique du Sud et ont établi dans le Yucatan la première plantation connue de cacao. Certains ont argumenté à l'effet que les Maya étaient familiers avec le cacao plusieurs siècles auparavant. Ils le considéraient en tant que valeur commode, l'utilisant comme moyen de paiement et comme unité de calcul.
Les Aztèques et les Maya prenaient la fève de l'arbre de cacao et en faisaient un breuvage appelé "xocoalt". Une légende indienne aztèque soutient que les graines de cacao proviennent du Paradis et que la sagesse et le pouvoir venaient lorsqu'on mangeait le fruit de l'arbre de cacao.
De vieilles chroniques rapportent que les Aztèques croyaient que le dieu Quetzalcoat voyageait jusqu'à la Terre sur une poutre amenant un arbre de cacao du Paradis. Les Aztèques ont appris de Quetzalcoat comment griller et moudre les graines de cacao, faisant une pâte nourrissante qui pouvait se dissoudre dans l'eau. Ils ont ajouté des épices et ont appelé ce breuvage "chocolatl", ou "bitter-water" et croyaient qu'il amenait la connaissance et la sagesse universelle.
Le mot "chocolat" est considéré comme étant dérivé du Maya "xocoalt"; le cacao, des Aztèques "cacahualt". Le mot indien mexicain "chocolat" découle de la combinaison des termes"choco" (mousse) et "alt" (eau); les premiers chocolat se consommaient sous forme de breuvage. Faisant partie d'un rituel mésoaméricain du 12ème siècle, une tasse de chocolat mousseux était partagée lors des mariages. Arthur W. Knapp, auteur de The Cocoa and Chocolate Industry (Pitman, 1923) soulève que si l'on croit à la mythologie mexicaine, "le chocolat était consommé par le Dieux du Paradis, et les graines de cacao étaient transmises à l'homme par la grâce du Dieu de l'Air."
Les autochtones du Mexique ancien croyaient que Tonacatecutli, déesse de la nourriture, et Calchiuhtlucue, déesse de l'eau, étaient les déesses gardiennes du cacao. Chaque année, les Mexicains procédaient à des sacrifices humains pour les déesses, offrant à leur victime du cacao en guise de dernier repas.
Le naturaliste suédois Carl Linnée (1707-1778) était insatisfait avec le mot "cacao", alors il le renomma "theobroma", qui signifie "nourriture pour les Dieux" en grec.

À la conquête de l'Europe

On dit que Christophe Colomb aurait ramené du cacao au roi Ferdinand lors de sa quatrième visite au Nouveau Monde, mais que la valeur du cacao aurait été sous-estimée en faveur des autres trésors trouvés.
Le chocolat a été noté pour la première fois en 1519 lorsque l'explorateur espagnol Hernando Cortez visita la cour de l'Empereur Montezuma au Mexique. Le livre History of the Conquest of Mexico (1838) de l'historien américain William Hickling rapporte que Montezuma "ne prenait pas d'autre breuvage que le chocolatl, une préparation de chocolat, aromatisée avec de la vanille et des épices, et préparée ainsi donnant un produit de la consistance du miel, qui se dissolvait graduellement dans la bouche et était consommée froid". Le fait que Montezuma consommait son "chocolatl" dans des gobelets juste avant d'entrer dans son harem mena à la croyance que le "chocolatl" possédait des vertu aphrodisiaques.
En 1528, Cortez ramena du chocolat du Mexique à la cour royale du roi Charles V. Les moines, cachés dans leur monastère espagnol, développèrent le procédé des fèves de cacao et gardèrent le secret du chocolat pendant près d'un siècle. Cela représenta une industrie profitable pour l'Espagne qui planta des arbres de cacao dans ces colonies outre-mers.
Cela pris un voyageur italien, Antonio Carletti, pour découvrir le trésor du chocolat en 1606 et le ramener dans d'autres parties de l'Europe.
"Avec le déclin de l'Espagne en tant que puissance, le secret du cacao finit par être divulgué, et le monopole de la Couronne espagnole concernant le marché du chocolat en vint à sa fin. En quelques années, les connaissances s'étendirent à travers la France, l'Italie, l'Allemagne et l'Angleterre." (The Nestle Company, Inc., White Plains, New York, The History of Chocolate and Cocoa, p.2.)
Lorsque la princesse d'Espagne Marie Thérèse fut donnée en gage à Louis XIV de France en 1615, elle lui donna un cadeau d'alliance en chocolat, emballé dans un ornement élégant. Leur mariage était symbolique du mariage du chocolat entre les cultures espagnole et française.
La première maison du chocolat fut ouverte à Londres en 1657, et ce, par un Français. S'élevant de 10 à 15 shillings la livre, le chocolat était considéré comme un breuvage réservé à l'élite. Oviedo, un historien espagnol du 16e siècle écrit:"Personne, sauf les riches et les nobles ne pouvaient se permettre de boire du chocolatl; comme si c'était littéralement de boire de l'argent. La cacao servit de monnaie parmi toutes les nations; ainsi un lapin au Nicaragua était vendu pour 10 graines de cacao, et avec 100 de ces graines, on pouvait acheter un esclave relativement bon."
Le chocolat apparaît également avoir été utilisé en tant que remède médicinal guidant les médecins d'aujourd'hui. Le traité Potus Chocolate de Christopher Ludwig Hoffman recommande le chocolat comme remède à plusieurs maladies, le citant comme ayant été une cure pour les maux du Cardinal Richelieu.
Vers 1730, le prix du chocolat chuta à 3$ la livre afin de devenir accessible à d'autres qu'aux mieux nantis. L'invention du "cacao press" en 1828 contribua à la baisse des prix et améliora la qualité du chocolat en extirpant du beurre de chocolat et en donnant une consistance plus onctueuse au breuvage.
Avec la Révolution Industrielle est venue la production de masse du chocolat, étendant sa popularité parmi les citoyens.
En parlant de l'introduction du café, du thé et du cacao en Europe, Isaac Disraeli (1791-1834) écrivit dans son livre en six volumes Curiosities of Literature: "Le chocolat est ce que les Espagnols rapportèrent du Mexique, que là-bas on nomme "chocolatl". C'était une grossière mixture de cacao moulu avec du maïs et du roucou; cependant, les Espagnols, appréciant son effet nutritif, l'améliorèrent en un riche composé de sucre, de vanille et d'autres arômes. Nous avions des Maisons du Chocolat à Londres longtemps après les maisons de café; ils semblaient avoir associé quelque chose de plus élégant et raffiné dans cette nouvelle forme lorsque l'autre était devenu commun."
L'exposition du prince Albert à Londres en 1851 constitue la première introduction des États-Unis aux bonbons, crèmes de chocolat, friandises maisons et caramels.
La publication en 1891 de The Chocolate-Plant par Walter Baker & Co. atteste que:"Lors de la découverte de l'Amérique, les autochtones de la portion la plus étroite du continent, bordant la mer des Caraïbes, furent trouvés en possession de deux richesses qui ont été partout reconnues comme telles: le tabac et le chocolat."
Le chocolat fut introduit aux État-Unis en 1765 lorsque John Hanan rapporta des fèves de cacao des Antilles de l'Ouest à Dorchester, Massachussets afin de raffiner celles-ci à l'aide du Dr. James Baker. La première fabrique de chocolat du pays est établie à cet endroit.
Pourtant, le chocolat n'était pas vraiment accepté par les colons américains jusqu'à ce que les pêcheurs de Gloucester, Massachussets, acceptèrent les fèves de cacao comme paiement pour les cargos de l'Amérique tropicale.
Depuis longtemps le chocolat était principalement considéré comme un breuvage, surtout consommé par les hommes. Il devint un breuvage approprié pour les enfants au 17e siècle. Plusieurs aliments pouvaient y être ajoutés: lait, vin, bière, sucre et épices. Boire du chocolat était considéré comme un événement social fortement à la mode.