สมบัติเพื่อนแท้

ก - เ ก็ บ เ ร า ไ ว้ ใ น ใ จ
ข - เ ข้ า ใ จ เ ร า
ค - ค อ ย เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้ เ ร า
ง - ง้ อ เ ร า เ มื่ อ รู้ ตั ว ว่ า เ ข า ผิ ด
จ - จั บ มื อ เ ร า เ มื่ อ ต้ อ ง ก า ร กำ ลั ง ใ จ
ฉ - เ ฉ ย กั บ ค ว า ม ใ จ ร้ อ น ข อ ง เ ร า
ช - ช่ ว ย เ ห ลื อ เ ร า
ซ - ซื่ อ สั ต ย์ กั บ เ ร า ญ า ติ ดี กั บ เ ร า เ ส ม อ
ด - เ ดิ น เ คี ย ง ข้ า ง เ ร า
ต - ติ ด ต า ม ข่ า ว ค ร า ว ค ว า ม เ ป็ น ไ ป ข อ ง เ ร า
ถ - ไ ถ่ ถ า ม ทุ ก ข์ สุ ข
ท - ทำ ใ ห้ ชี วิ ต ข อ ง เ ร า เ ป ลี่ ย น ไ ป
ธ - ธั ม ม ะ ธั ม โ ม กั บ เ ร า
น - นั บ ถื อ เ ร า แ ล ะ น่ า รั ก ใ น ส า ย ต า ข อ ง เ ร า
บ - บ อ ก ค ว า ม จ ริ ง แ ก่ เ ร า
ป - ป ล อ บ ใ จ เ มื่ อ เ ร า ท้ อ
ผ - ผ า ย มื อ ต้ อ น รั บ เ ร า เ ส ม อ
ฝ - ฝ า ก ค ว า ม จ ริ ง ใ จ ไ ว้ กั บ เ ร า
พ - เ พิ่ ม พ ลั ง ใ ห้ แ ก่ เ ร า
ฟ - ฟั ง เ ร า เ ส ม อ
ภ - ภู มิ ใ จ ใ น ตั ว เ ร า
ม - ม อ บ สิ่ ง ดี ดี แ ก่ เ ร า
ย - ย ก โ ท ษ ใ ห้ กั บ ข้ อ ผิ ด พ ล า ด ข อ ง เ ร า
ร - รั ก ที่ เ ร า เ ป็ น เ ร า
ล - ล ะ เ อี ย ด อ่ อ น กั บ ค ว า ม รู้ สึ ก ข อ ง เ ร า
ว - ไ ว้ ใ จ เ ร า
ศ - ศึ ก ษ า นิ สั ย ที่ แ ท้ จ ริ ง ข อ ง เ ร า
ส - สั ง เ ก ต ค ว า ม เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ใ น ตั ว เ ร า
ห - เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ร า
อ - อ ธิ บ า ย ใ น สิ่ ง ที่ เ ร า ไ ม่ เ ข้ า ใ จ
ฮ - เ ฮ ฮ า กั บ เ ร า ไ ด้ ทุ ก เ ว ล า

Don Hoi Lot

Don Hoi Lot It is a bar at the mouth of the Mae Klong River, created by sedimentation of sandy soil or Khee Ped Sand as called by the locals. It occupies a vast area 3 Kilometres wide and 5 Kilometres long. There are two places: Don Nok, located at the mouth of Mae Klong Gulf which can be accessed by boat. The second is Don Nai, located at Chu Chi villages beach, Tambon Bang Cha Kreng and at Bang Bo Villages' Beach, Tambon Bang Kaeo; which can be reached by car. This bar contains various species of mollusc such as Hoi Lai, Hoi Puk (Ridged Venus clam), Hoi Pak Ped, Hoi Khraeng (scallop), and most abundant is the of Hoi Lot (worm shells).
Worm Shells have 2 shells which resemble a straw and a muddy white meat. It lives in the muddy sand. Catching the worm shell is best done at low tide. The way to catch a worm shell is by using a little wooden stick dipped in lime and plaster mixture and sticking it into the worm shells hole. The worm shell will be agitated by the mixture and will come to the surface and caught. It is not advisable to dump the lime and plaster mixture onto the ground as will likely kill all kinds of molluscs living there. The best time of the year to catch the worm shells are during the months of March to May, when they are in season.
A very important site within the Chu Chi Village area at Don Hoi Lot is the Shrine of Prince Chumphon Khet-udomsak which is highly revered by all Thais. There are also restaurants and stalls selling a vast variety of local products such as fresh-dried worm shell, fresh-dried seafood, fish sauce, Khlong Khon shrimp paste, palm sugar, and palm juice, and many others.

HOW TO GET THERE
1. Travelling to Chu Chi Villages Beach at Tambon Bang Chakreng by-passing the access road to Samut Songkhram and going on for another 3 kilometres. Before you reach the Phutthaloetlanaphalai bridge, at the foot of the bridge, there is a 5 Kilometres access road to Don Hoi Lot.;
2. Travelling to Bang Bo Villages Beach at Tambon Bang Kaew. Starting from the opposite side of the road from the Highway Weighing Station on Thonburi-Paktho Roadside. Just one Kilometre before you reach the access road to Samut Songkhram, on your left, there will be a sign pointing to Don Hoi Lot. Take this road - a laterite road 4 Kilometres long to Don Hoi Lot. The road is not convenient for large vehicles;
3. By boat to Don Nok. There are many kinds of boat that will take you there, they are available at the Mae Klong river pier. For groups, please contact (Sun Huad Heng Wood Mill) at 711-466 or call the Boat Ticket Counter at Mae Klong River, Samut Songkhram in advance;
4. Taking a Song-Thaeo (local truck) from the market in Mueang Samut Songkram to Ban Chu Chi. The Song-Thaeo runs all day.

" ทะเลใน " แอ่งมรกต หมู่เกาะอ่างทอง

สายลมพัดพากลิ่นไอแห่งธรรมชาติอันบริสุทธิ์ของหมู่เกาะน้อยใหญ่ รายล้อมด้วยท้องทะเลสีคราม หาดทรายขาว บ้างเป็นหาดก้อนกรวดหิน มีโขดหินประดับสูงเด่นด้วยหน้าผาที่ถูกรายล้อมด้วยน้ำทะเลสีเขียวมรกตสดใสสะอาด มองเห็นฝูงปลาสีสวยคลอเคลียอยู่กับดอกไม้น้ำปะการังที่หลากสีสัน ธรรมชาติได้บรรจงแต่งแต้มสีสันเป็นผลงานอันแสนมหัศจรรย์ อันน่าตื่นตาตื่นใจ เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม
หมู่เกาะอ่างทอง ประกอบด้วยเกาะน้อยใหญ่ 42 เกาะ ที่งามสง่าอยู่กลางท้องทะเลสีมรกตหนึ่งเดียวในอ่าวไทย สามารถทำกิจกรรมที่หลากหลาย เช่น อาบแดด เล่นน้ำ ไต่ผาสูงชัน พายเรือแคนูและคายัค หรือจะดำน้ำดูปะการัง ดูฝูงปลานานาชนิด
เกาะวัวตาหลับเป็นเกาะที่มีขนาดใหญ่ที่สุด เป็นที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติหมู่เกาะอ่างทอง และเป็นจุดชมวิวทิวทัศน์ของหมู่เกาะทั้งหมดที่อยู่ท่ามกลางน้ำทะเลสีมรกตสดใสและบริเวณเกาะวัวตาหลับยังเป็นแหล่งชมค่างแว่นถิ่นใต้และเป็นที่ตั้งของถ้ำบัวโบกที่มีหินงอกหินย้อยตามธรรมชาติที่งดงาม
เกาะสามเส้า จุดดูปะการังและฝูงปลานานาชนิดที่สีสันงดงามมาก ท้องทะเลและหาดทรายสีขาวสะอาดตา เกาะสามเส้าธรรมชาติได้สลักเสลาให้ภูผาเป็นสะพานหินธรรมชาติขนาดใหญ่ ยื่นลงไปในทะเลอย่างสวยงามน่าอัศจรรย์ อีกทั้งเกาะวัวกันตัง เกาะหินดับ เกาะท้ายเพลา ต่างมีความงามของธรรมชาติจะเสกสรรปั้นแต่ง และที่ขาดไม่ได้ที่เกาะแม่เกาะซึ่งเป็นเกาะที่มีความมหัศจรรย์ของ "ทะเลใน" เป็นแอ่งน้ำสีมรกตสดใสโอบล้อมไปด้วยเทือกเขาเขียวขจี มีอุโมงค์ใต้น้ำเชื่อมต่อกับท้องทะเลภายนอก อีกด้วยหาดทรายขาวบริสุทธิ์ น้ำทะเลใสสะอาด มีฝูงปลาเป็นเพื่อนดำน้ำแวกว่ายดูปะการังหลากสีสัน

การเดินทาง
จากจังหวัดสุราษฎร์ธานี ใช้ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 401 จากนั้นเลี้ยวซ้ายเข้าทางหลวงหมายเลข 4142 ไปถึงท่าเรือเฟอร์รี่ดอนสัก นั่งเรือต่อไปเกาะสมุยจะมีเรือออกตลอดทั้งวัน

สถานที่ติดต่อ
อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะอ่างทอง 145/1 ถนนตลาดล่าง อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี 84000 โทร. 0-7728-6025

En économie, l'avantage comparatif est le concept principal de la théorie traditionnelle du commerce international. Il a été approché par Robert Torrens en 1815, et démontré pour la première fois par l’économiste britannique David Ricardo en 1817 dans ses Principes de l’économie politique et de l’impôt. La théorie associée à l’avantage comparatif explique que, dans un contexte de libre-échange, chaque pays, s’il se spécialise dans la production pour laquelle il dispose de la productivité la plus forte ou la moins faible, comparativement à ses partenaires, accroîtra sa richesse nationale. Cette production est celle pour laquelle il détient un « avantage comparatif ». La théorie de Ricardo, exposée dans Des principes de l'économie politique et de l'impôt affirme que même la nation la plus désavantagée accroîtra sa richesse, si elle opte pour le libre-échange.

Chat

Chat

Le chat domestique est un mammifère carnivore de la famille des félidés. Le mot chat vient du bas-latin cattus (chat sauvage). D'après le Littré dans son édition de 1878, cattus proviendrait du verbe cattare, qui signifie guetter, ce félin étant alors considéré comme un chasseur qui guette sa proie. Le chat domestique Felis silvestris catus est très proche du chat sauvage européen Felis silvestris silvestris et du chat sauvage africain (chat ganté) Felis silvestris libyca. Selon la plupart des zoologues contemporains, ces trois types de chats forment une unique espèce : Felis silvestris. Cependant les expériences d'hybridation donnent des produits féconds entre le chat domestique et Felis silvestris lybica, alors que ce n'est pas le cas avec Felis silvestris silvestris. L'appellation Felis catus n’est plus valide.

Écaille de tortue et tricolores [modifier]

Chatte écaille de tortue
Un chat « écaille de tortue » est un animal dont la robe contient à la fois du roux (ou sa forme diluée), du noir (ou sa forme diluée, le « bleu ») et du « crème ».
Parfois, ce chat peut comporter des taches blanches, on l’appellera alors « écaille et blanc » ou si les couleurs blanc, noir et roux se présentent sous forme de taches, il sera appelé « tricolore » ou « calico ». Au Japon, où ces chats sont réputés porter bonheur, ils sont appelés mi-ke (triple fourrure). Les écailles et les tricolores sont obligatoirement, en théorie, des femelles. Cette pigmentation très spéciale a en effet une origine embryonnaire. Elle se situe au moment de l'inactivation d'un des deux chromosomes X au hasard dans chacune des cellules de l'embryon, quelques jours après la fécondation. Or, les chromosomes X portent des informations conditionnant la coloration. Chaque lignée cellulaire formera une tâche différente selon le chromosome X qui a été inactivé. Le chromosome X inactivé peut être visualisé au microscope, il forme dès lors au niveau du noyau cellulaire le corpuscule de Barr. Si un mâle naît tricolore ou écaille, il est doté de trois chromosomes sexuels (XXY) et est donc atteint de la maladie de Klinefelter. Il sera généralement stérile.

โดเรมอน

โดราเอมอน


ตัวละครโดราเอมอนพร้อมลายเซ็นเจ้าของผลงาน
โดราเอมอน หรือ โดเรมอน (「ドラえもん」, Dora'emon, – โดะระเอะมง?) เป็นตัวละครจากการ์ตูนเรื่องโดราเอมอนเป็นหุ่นยนต์แมวจากโลกอนาคต ในยุคคริสต์ศตวรรษที่ 22เกิดวันที่ 3 กันยายน พ.ศ. 2655 (ค.ศ. 2112) ลักษณะตัวอ้วนกลมสีฟ้า (เมื่อแรกเกิดมามีสีเหลือง) ไม่มีใบหู เนื่องจากถูกหนูแทะ มีหน้าที่เป็นหุ่นยนต์พี่เลี้ยงซึ่งคนที่ซื้อโดราเอมอนมาคือเซวาชิเหลนชายของโนบิตะ วันหนึ่งเซวาชิเกิดอยากรู้สาเหตุที่ฐานะทางบ้านยากจน จึงได้กลับไปในอดีตด้วยไทม์แมชชีน จึงได้รู้ว่าโนบิตะ (ผู้เป็นปู่ทวด) เป็นตัวต้นเหตุ เซวาชิจึงได้ตัดสินใจให้โดราเอมอนย้อนเวลาไปคอยช่วยเหลือดูแลเวลาโนบิตะโดนแกล้งโดยใช้ของวิเศษที่หยิบจากกระเป๋าสี่มิติ

แรงบันดาลใจ

ตัวละครโดราเอมอนนั้น ได้รับแรงบันดาลใจเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2512 เนื่องจากนักวาดการ์ตูนทั้ง 2 ฟูจิโกะ ฟูจิโอะ ได้ลงโฆษณาการ์ตูนเรื่องใหม่ของเขาทั้งสองไว้ว่าจะมีตัวเอกที่ออกมาจากลิ้นชัก ในนิตยสารการ์ตูนฉบับต้อนรับปีใหม่ แต่ในความจริงแล้วทั้งสองยังไม่มีไอเดียเกี่ยวกับการ์ตูนเรื่องนี้แม้แต่น้อยเลย เมื่อใกล้ถึงเวลาส่งต้นฉบับก็ยิ่งเพิ่มแรงกดดันให้กับทั้งสองเป็นอย่างมาก
ฮิโรชิ ฟุจิโมโตะ หนึ่งในนักวาดการ์ตูน ได้เผอิญเห็นแมวจรจัดที่มักแอบเข้ามาเล่นที่บ้านของตนเองเป็นประจำ เขามักจะชอบจับแมวตัวนี้มาหาหมัด จนเวลาล่วงเลยมาถึง 4.00 น. ก็ยังไม่มีไอเดียเกี่ยวกับการ์ตูนเรื่องใหม่ ทำให้ฮิโรชิโมโหตัวเองเป็นอย่างมาก และคิดเลยเถิดไปว่าโลกนี้น่าจะมีไทม์แมชชีน เพื่อย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต หลังจากนั้นฮิโรชิได้เผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้า เมื่อเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำให้เขาตกใจว่าตนเองเผลอหลับไป จึงรีบวิ่งลงจากบันไดบ้านไปสะดุดกับตุ๊กตาล้มลุกญี่ปุ่นของลูกสาวที่ตกอยู่บนพื้น
เหตุนี้เองทำให้ฮิโรชิเกิดไอเดียขึ้นโดยนำหน้าแมวจรจัดมาผสมกับตุ๊กตาญี่ปุ่น สร้างออกมาเป็นตัวละครหุ่นยนต์แมวจากอนาคตคอยช่วยเหลือเด็กชายที่แสนจะไม่ได้เรื่อง และตั้งชื่อว่า โดราเอมอน เป็นคำผสมระหว่าง "โดราเนโกะ" กับ "เอมอน" ในภาษาญี่ปุ่น โดราเนโกะนั้นแปลว่าแมวหลงทาง ส่วนคำว่า "เอมอน" เป็นคำเรียกต่อท้ายชื่อของเด็กชายในสมัยก่อนของประเทศญี่ปุ่น

ต้นกำเนิด

โดราเอมอนสมัยตัวสีเหลืองมีหู

ตัวละครโดราเอมอนสมัยตัวสีฟ้าไม่มีหู
โดราเอมอนถูกผลิตขึ้นในโรงงานสร้างหุ่นยนต์ที่เมืองโตเกียว เมื่อวันที่ 3 กันยายน ค.ศ. 2112 (พ.ศ. 2655) แต่ในระหว่างการผลิตเกิดข้อผิดพลาดขึ้น ทำให้โดราเอมอนมีคุณสมบัติไม่เหมือนหุ่นยนต์แมวตัวอื่น ต้องเข้ารับการอบรมในห้องเรียนคลาสพิเศษของโรงเรียนหุ่นยนต์ (และได้พบกับเพื่อนๆ แก๊ง ขบวนการโดราเอมอน ที่นั่น) จนกระทั่งวันหนึ่ง ในงาน "โรบ็อต ออดิชัน" ซึ่งเป็นงานที่จัดให้มีการแสดงความสามารถของหุ่นยนต์ที่ได้ผ่านการอบรมแล้ว ด้วยความซุกซนของเซวาชิในวัยเด็ก เขาจึงได้กดปุ่มเลือกซื้อโดราเอมอนมาไว้ที่บ้าน ด้วยเหตุนี้ โดราเอมอนจึงได้มาอยู่อาศัยที่บ้านของเซวาชิ ในฐานะของหุ่นยนต์เลี้ยงเด็ก (จากตอนพิเศษ "กำเนิดโดราเอมอน ปี 2112") แต่ในต้นฉบับดั้งเดิมนั้นจะแตกต่างกัน คือ โดราเอมอนได้ถูกนำไปขายทอดตลาด เพราะเป็นสินค้าไม่ได้คุณภาพ จากนั้นพ่อแม่ของเซวาชิจึงมาซื้อโดราเอมอนไปไว้ที่บ้าน
แต่เดิมนั้นตัวโดราเอมอนมีสีเหลือง และมีหู แต่แล้วในวันที่ 30 สิงหาคม ค.ศ. 2122 ขณะที่โดราเอมอนหลับอยู่นั้น ใบหูก็โดนหนูแทะจนแหว่งไปทั้ง 2 ข้าง และไม่สามารถซ่อมแซมให้เหมือนเดิมได้ หลังจากรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล หุ่นยนต์แมว "โนราเมียโกะ" แฟนสาวของโดราเอมอนก็มาเยี่ยม แต่พอทราบว่าโดราเอมอนไม่มีหู เหลือแต่หัวกลม ๆ โนราเมียโกะถึงกับหัวเราะเป็นการใหญ่ ทำให้โดราเอมอนเสียใจเป็นอย่างมาก แต่ก็พยายามทำใจด้วยการดื่มยาเสริมกำลังใจ แต่ว่าโดราเอมอนหยิบผิดกินยาโศกเศร้าแทน ทำให้โศกเศร้ากว่าเดิม และเริ่มร้องไห้ไม่หยุด จนสีลอกเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอย่าที่เราคุ้นเคยกันในปัจจุบัน หลังจากนั้นโดราเอมอนจึงเกลียดและกลัวหนูเป็นอย่างมาก และไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองเกี่ยวกับเรื่องความรัก
นอกจากนั้น โดราเอมอนยังมีน้องสาวชื่อโดรามี ที่จริงก็แค่ใช้เศษเหล็กแบบเดียวกันในการผลิต แต่โดเรมีใช้น้ำมันรุ่นใหม่ ขณะที่ผลิตโดราเอมอนอยู่ได้ทำชิปหล่นหายไป 1 ส่วน จึงทำให้หยิบของวิเศษผิดพลาดบ่อยๆ

ข้อมูลจำเพาะของโดราเอมอน

เป็นความตั้งใจของผู้วาดการ์ตูนที่ใช้ตัวเลข 3-9-12 กับตัวละครนี้ โดราเอมอนจึงมีอะไรหลายอย่างกี่ยวกับตัวเลขชุดนี้
มีน้ำหนัก 129.3 กิโลกรัม
ความสูง 129.3 เซนติเมตร (แต่เวลานั่ง จะเหลือ 100 เซนติเมตร)
กระโดดได้สูง 129.3 เซนติเมตร (เวลาเจอหนู)
มีพละกำลัง 129.3 แรงม้า
วัดรอบหัว รอบอก รอบเอวได้ 129.3 เซนติเมตร
วิ่งปกติในระยะ 50 เมตรใช้เวลา 15 วินาที แต่ถ้าเจอหนูจะวิ่งได้เร็วถึง 129.3 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
วันที่ผลิตคือ ปีที่ 12 เดือน 9 วันที่ 3 (เรียงแบบปฏิทินญี่ปุ่น)

Papier

Le papier est une matière formée à partir de fibres cellulosiques végétales. Il se présente sous forme de feuilles minces. Il est considéré comme un matériau de base servant à écrire, à imprimer, à emballer… Il est également utilisé dans la fabrication de composants divers (filtres…)

Historique
Antiquité
On peut appeler papier tout ce qui est constitué de fibres de celluloses (en majorité), donc d'origine végétale, mises en suspension dans de l'eau puis égouttées sur une surface plane. Quel que soit le procédé employé, que ce soit propre ou sale, fin ou grossier, qu'il n'y ait que de la cellulose ou d'autres matières ajoutées (laine, soie), c'est la mise en suspension dans l'eau des fibres et leur égouttage qui permettent de constituer le papier.

On utilise souvent l'image de la guêpe qui confectionne son nid en recrachant de la cellulose malaxée. Même si l'idée de fabriquer du papier n'a surement rien à voir avec cette activité. Avant l'apparition du papier, les écrits étaient conservés sur des parchemins ou du papyrus et sur toutes sortes de surfaces (écorces écailles, feuilles d'arbres,planchettes plus ou moins fines).

Les tapas (feutre végétal fait du liber de certaines écorces battues et assemblées : voir ANATI, L'Art des tapa chez l'Insolite 2005) dont on connaît l'utilisation à travers les représentations sur des parois rocheuses et dans des grottes dans le monde entier, utilisés sous forme de vêtements, de parures, peuvent être considérés comme les tous premiers ancêtres du papier.

Le papier porteur d'un message le plus ancien connu à ce jour, découvert en Chine, serait daté de -8, sous la dynastie des Han de l'Ouest (-206, 25). Il s'agit d'un fragment de lettre dont le papier est fait à partir de fibres de lin, sur laquelle une vingtaine de sinogrammes anciens ont été déchiffrés. Il a été trouvé en 2006 à Dunhuang, dans la province du Gansu, et a été daté en fonction d'autres documents écrits trouvés au même endroit de la fouille. [1]

D'après une tradition chinoise, on pensait que le papier était apparu au IIIe siècle av. J.-C. en Chine, sous le règne de Qin Shi Huang (fondateur de la dynastie Qin). Une histoire racontait que des personnes auraient alors repéré les dépôts blancs d'écume sur les rochers à la suite des crues et auraient tenté de le reproduire.

D'après une autre tradition chinoise, ce serait Cai Lun, ministre de l'agriculture qui, en 105, aurait codifié pour la première fois l'art de fabriquer du papier et en aurait amélioré la technique afin de le produire en masse.

Du VIIIe Siècle au Moyen-Âge
Le secret de la fabrication de papiers de qualité restera chinois et japonais jusqu'au VIIIe siècle. Lors de la bataille de Talas en 751, la légende veut que les Arabes, victorieux, firent prisonniers de nombreux Chinois et récupérèrent ainsi le secret. Il est probable qu'ils connaissaient l'usage du papier bien avant cette date et qu'ils l'utilisaient eux-mêmes après l'avoir bien amidonné et poli. Ils comprendront rapidement l'intérêt de ce nouveau support pour propager l'islam, et Samarkand en sera le tout premier centre de production du monde musulman. Par ailleurs ils en amélioreront la fabrication en incorporant à sa préparation des chiffons. Le papier arrive alors en Occident avec les conquêtes arabes. On le retrouve à Bagdad en 793, au Caire en 900, à Xàtiva (San Felipe, Espagne) en 1056, en Sicile en 1102, à Fabriano (Italie) en 1276 mais sous une forme complètement différente, et en France au début du XIVe siècle. Le papier est alors un bien rare et des édits sur le recyclage du papier sont prononcés. On y incorpore alors des vieux chiffons qui prennent vite de la valeur, d'où l'expression se battre comme des chiffonniers.

Renaissance
Comme ça avait été le cas quelques siècles auparavant en Chine, en créant un système d'impression à caractères mobiles vers 1440, Johannes Gutenberg, Johann Fust et Peter Schöffer ont donné naissance à l'imprimerie en Occident ce qui a permis de vulgariser la connaissance par l'usage des livres. Cela augmente l'utilisation et donc la fabrication du papier. Le papier devient alors l'objet du début d'une industrie, avec utilisation de l'énergie hydraulique. À partir du XVIIe siècle, en grande partie à cause de la guerre de Trente Ans qui modifie les flux commerciaux dans la vallée du Rhin, le Sud Ouest devient une très grande région papetière dans laquelle les Hollandais, investissent massivement. La plupart des moulins sont reconstruits, agrandis. On en crée de nouveaux et pendant plus d'un demi-siècle, jusqu'aux guerres de fin de règne de Louis XIV, ces régions deviennent un des plus grands centres de production de papier occidental. On a prétendu que la révocation de l'édit de Nantes avait provoqué un exode massif et l'arrêt des papeteries mais ce sont principalement les guerres et les difficultés qu'elles ont entraînées dans le commerce maritime entre le Sud-Ouest et la Hollande qui ont réduit les exportations de 70 à 80%.

En 1673, les Hollandais font une invention capitale pour l'industrie papetière, en mettant au point le cylindre hollandais qui permet de remplacer la pile à maillets dans la trituration des chiffons, ils réalisent des gains en termes d'énergie, de main d'œuvre et de rapidité ; malheureusement la qualité des pâtes s'en trouve amoindrie. Il faudra attendre le XVIIIe siècle et la révolution industrielle en Angleterre, les progrès des transmissions et de la métallurgie qu'elle entraîne, pour voir ce cylindre se répandre dans toute l'Europe. En fait la pile hollandaise a surtout permis le développement de la machine à papier qui va naître à la fin du XVIIe siècle, en permettant de fabriquer avec la même quantité d'énergie trois à quatre fois plus de pâte sur un même site.

Révolution industrielle
C'est incontestablement au XIXe siècle que la fabrication du papier s'industrialise avec l'invention de la première machine à papier en continu de Louis Nicolas Robert (1761- 1828) en 1798. L'alimentation en pâte est alors faite en continu et le papier sort en bobine. En moins de vingt-cinq ans, l'ingénieur Bryan Donkin perfectionne « sa » machine (pas moins de 40 modèles différents !). Vers 1825, les papetiers s'équipent en Europe et aux États-Unis : la machine est copiée, imitée. Vers 1850 apparaît la première machine à fabriquer le carton multicouches. À la même époque, on dénombre plus de 300 machines en Angleterre, près de 250 en France et presque autant en Allemagne. Chacun de ces engins, quoique très étroit et très lent comparé aux machines modernes, était capable d'assurer la production de 10 cuves traditionnelles desservies à la main. Louis-Nicolas Robert ne tirera aucun bénéfice de son invention.

La première machine à onduler française est installée en 1888 dans le Limousin.

Le prix du chanvre augmente, car la marine à voile, l'utilisant majoritairement est remplacée progressivement par la marine à vapeur, des difficultés d'approvisionnement en chiffon se font sentir et l'industrie cherche de nouvelles matières premières. Le bois commence à progressivement remplacer le chanvre. Friedrich Gottlob Keller dépose un brevet en 1844 sur la fabrication de pâte de bois, obtenue à l'aide d'une meule.

La deuxième moitié du XIXe siècle est marquée par le recours à la chimie. Les travaux du Français Anselme Payen montrent que dans toute matière végétale existe une substance blanche et fibreuse, la cellulose, et qu'il est possible de la récupérer par des réactions chimiques. Ces découvertes permettent d'obtenir des fibres de meilleure qualité et donc d'augmenter les vitesses de production.

En 1937, aux Ëtats-Unis d'Amérique, le « Marihuana Tax Act » très contraignante dans la production du chanvre, poussé par les lobbys de propiétaires forêstiers, étant également propriétaires de la presse, sonnent le glas du chanvre en papeterie. Il ne sera alors plus utilisé que pour les billets et le papier à cigarette. Les États-Unis deviendront rapidement le premier producteur de papier, majoritairement forêstier et le sont encore de nos jours, largement devant la Chine, le second (80,8 contre .37.9 Millions de tonnes), participant ainsi à une des premières causes de déforestation de la planète.

L'industrialisation lourde est alors lancée. En 1908, la plus grosse machine a une laize (largeur) de 4,30 m et roule à 165 m/min. En 1910 la vitesse de 200 m/min est franchie. En 1935, la plus grosse machine fait 8,15 m de laize et tourne à 425 m/min. Le cap des 1000 m/min est franchi en 1958. Actuellement les machines font jusqu'à 10 m de laize et tournent à près de 2000 m/min.

Production de papier et environnement
La fabrication du papier nécessite de grandes quantités d'eau : il faut de l'eau pour extraire la cellulose des fibres du bois et de l'énergie pour sécher le papier. Le chlore qui sert à blanchir le papier est un produit chimique polluant. Cependant des progrès importants ont été réalisés en utilisant des produits de blanchiment moins polluants que le chlore (peroxyde d'hydrogène ou azote) et en améliorant le « bouclage » des circuits afin de réduire de façon importante la consommation d'eau.

L'industrie papetière est soumise au respect de normes environnementales strictes, comme l'exploitation raisonnée des forêts, le recyclage des eaux usées, etc. Les arbres proviennent de plantations dont la biodiversité est faible : bouleaux dans les pays nordiques, pins maritimes pour la forêt landaise ou eucalyptus en Amazonie par exemple.

À noter que la production de papier représente 14 % de l'exploitation forestière. Les industries papetières sont généralement propriétaires des forêts qu'elles exploitent de manière cyclique. Ainsi, au Brésil, il est possible de couper des eucalyptus de culture tous les 4 ans et cela suffit à une usine qui produit autant de papier que la France. La déforestation est le plus souvent due à la coupe de bois exotiques pour l'ameublement et à l'expansion des cultures. En effet, le bois utilisé par l'industrie papetière provient soit des sciures de bois (déchets de scierie) soit de jeunes arbres qu'il faut couper pour laisser s'épanouir les autres et que l'on appelle "bois d'éclaircie".

La fabrication de papier recyclé nécessite moins d'eau et d'énergie que la fabrication classique de pâte à papier, mais une certaine quantité de produits chimiques qui ne sont pas sans impact environnemental : Il faut nettoyer et désencrer le papier récupéré avec des solutions savonneuses, et le reblanchir au chlore ou au peroxyde d'hydrogène.

Il faut de 3 à 12 mois pour qu'un journal se décompose dans la nature. Le recyclage du papier permet d'éviter de l'envoyer à la décharge ou de l'incinérer. Le papier peut être recyclé jusqu'à 5 fois sans que sa qualité en soit alterée. Quant au papier carton (briques alimentaires, etc.), il peut être recyclé une dizaine de fois et être transformé en meubles, en cartons ou en papier toilette.

Une tonne de papier récupéré ne permet de produire que 900 kg de papier recyclé ; soit une perte de 10% à chaque recyclage.

ติ่มซำ

ภาษาจีนกลาง อ่านว่า เตี่ยนซิน หรือที่คนไทยเราคุ้น เรียกกันตามภาษาจีนกวางตุ้งว่า ติ่มซำ แปลว่าขนม การกินติ่มซำเป็นวัฒนธรรมเฉพาะของชาวจีนกวางตุ้ง ซึ่งกำเนิดอาศัยในมณฑลกวางตุ้งทางใต้ของจีน เดิมนั้นนิยมละเลียดติ่มซำตั้งแต่เช้า เดินเข้าไปในร้าน หยิบหนังสือพิมพ์มาฉบับ สั่งน้ำชาโป๋วเหวล (ชาดำๆที่หมักมาอย่างดีเป็นชาโปรดประจำของคนกวางตุ้ง) สั่งซาลาเปาเข่งหนึ่ง ขนมจีบเข่งหนึ่ง บรรยากาศนั่งคุย คีบขนมจีบแกล้มน้ำชา บ้างก็นั่งจิบชาอ่านหนังสือพิมพ์... เป็นทั้งอาหารเช้า และอาหารว่าง

ติมซำ ถือกำเนิดที่เมืองกวางตุ้ง มีตำนานเล่ากันว่าในสมัยก่อนนั้นมีนักเดินทางตามเส้นทางสายไหมมักจะหาสถานที่เพื่อแวะพักผ่อนระหว่างการเดินทาง ดังนั้นบนเส้นทางสายไหมจึงเต็มไปด้วย " ร้านน้ำชา"หรือ "Yum Cha" เพื่อต้อนรับอาคันตุกะนักเดินทางแปลกหน้าเป็นประจำ

ขณะเดียวกันชาวนาตามชนบทเมื่อทำงานเหนื่อยล้าก็จะแวะพักผ่อนและดื่มน้ำชายามบ่ายตามร้านน้ำชาเหล่านี้ ขณะที่ดื่มน้ำชาก็จะต้องมีอาหารกินเล่นเพื่อกินคู่กับน้ำชา บรรดาเจ้าของร้านจึงเริ่มคิดหาอาหารกินเล่นต่าง ๆ ขึ้นมา จึงเป็นที่มาของติมซำในเวลาต่อมา ด้วยความที่เป็นอาหารกินง่ายและรสชาติแปลกใหม่ ติมซำจึงกลายเป็นอาหารที่นิยมไปทั่วโลก

คำว่า "ติมซำ" มาจากภาษากวางตุ้ง แปลว่า Touch The Heart หมายถึง

การทำอาหารคำเล็กคำน้อยที่นอกจากจะต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์แล้ว ยังต้องใช้ฝีมือประดิษฐ์ปะดอยให้สวยงาม น่าลิ้มลอง และอร่อย ดังนั้นหัวใจสำคัญในการทำติมซำให้อร่อยนั้นคือ จะต้องใส่ใจลงไปกับติมซำทุกคำนั่นเอง

เมื่อติมซำเริ่มมาจากความคิดสร้างสรรค์ดังนั้นรูปแบบของอาหารชนิดนี้จึงมีการพัฒนารูปแบบออกไปมากมายไม่มีที่สิ้นสุด เมนูติมซำจึงมีความหลากหลายเป็นพัน ๆ ชื่อ แล้วแต่ว่าเชฟคนไหนจะคิดเมนูอะไรขึ้นมา ซึ่งจะต้องอยู่ในกระบวนการ นึ่ง อบ ทอด แช่เย็น เป็นต้น

แต่การทำติมซำนั้นกลับไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เชฟหยิบ ผู้เชี่ยวชาญด้านอาหารจีน ได้กล่าวถึงอาชีพเชฟติมซำว่าจะทำเฉพาะติมซำเท่านั้น ไม่ปะปนกับเชฟทำอาหารทั่วไป แต่กว่าจะมาเป็นเชฟทำติมซำได้นั้นจะต้องผ่านการฝึกฝนมาไม่ต่ำกว่า 3 ปี

"คนที่จะทำติมซำให้เก่งจริง ๆ นั้นจะต้องฝึกทำติมซำมาไม่ต่ำกว่า 3 ปี กว่าจะตบแป้งฮะเก๋าให้บางได้นั้นอย่างน้อยก็ฝึกมืออยู่ถึง 2 ปีแล้ว เพราะฮะเก๋าถือเป็นติมซำที่ทำยากที่สุด คือเนื้อแป้งจะต้องเนียนและบางเท่ากันทั้งแผ่นจะจีบฮะเก๋านั้น 2 วันก็หัดจีบเป็นแล้ว แต่จะจีบให้สวยให้ได้ 13 จีบนั้นก็ต้องใช้เวลาเช่นกัน อย่างซาลาเปาที่เป็นฝีมือเชฟติมซำนั้น ทุกลูกจะต้องมีน้ำหนักเท่ากัน ไม่ว่าจะเป็นแป้งหรือไส้จะต้องชั่งน้ำหนักพอดีเป๊ะ และปั้นให้ ไส้อยู่ตรงกลางทั้งนี้อยู่ที่ประสบการณ์และความคิดสร้างสรรค์ของเชฟแต่ละคนที่จะไปพลิกแพลงกุ้งกับแป้งให้ออกมาหน้าตาเป็นอย่างไรก็สุดแล้วแต่"

วัฒนธรรมการกินติ่มซำ
คนจีนจะกินติ่มซำจะคู่กับน้ำชามาตั้งแต่โบราณแล้ว ที่ประเทศฮ่องกงเมื่อหลายสิบปีก่อนนั้น ชาวฮ่องกงจะนิยมกินติมซำในช่วงสาย ๆ โดยบรรดาเศรษฐีมีเงินทั้งหลายมักจะนิยมหิ้วกรงนกเขามาอวดกันที่ร้านกาแฟ ขณะที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้นก็จะนำกรงนกเขามาแขวนอยู่หน้าร้าน แล้วก็สั่งติมซำมานั่งกินรองท้องก่อนสัก 2 - 3 เข่ง เมื่อพรรคพวกมากันพร้อมแล้วถึงจะเริ่มสั่งอาหารจานหลักอย่างอื่น ๆ กินเพื่อให้อิ่มท้องกันต่อไป แต่ปัจจุบันจะตามภัตตาคารและร้านอาหารทั่วไปจะเสิร์ฟเมนูติมซำในมื้อกลางวัน และโดยมากไม่นิยมกินติมซำในมื้อเย็น แม้คนกวางตุ้งกินติ่มซำตอนเช้า แต่ถ้าช่วงบ่ายๆ มีแขกมา ก็จะเอาติ่มซำเสิร์ฟเป็นอาหารว่างรับรองแขก ไม่ได้กินเพื่ออิ่ม อีกด้านหนึ่ง ติ่มซำจึงเป็นวัฒนธรรมของชาวกวางตุ้งชนชั้นสูง ที่มักจัดเตรียมติ่มซำไว้รับรองแขกผู้มีเกียรติ

ปัจจุบัน ติ่มซำยังเป็นเครื่องมือทางวัฒนธรรมจีนอย่างหนึ่ง ในการรับรองต้อนรับ ไม่ว่าจะเป็นการเจรจาธุรกิจ เลี้ยงลูกค้า และการจัดคู่นัดดูตัวระหว่างฝ่ายชายกับฝ่ายหญิง
ข้อแรก การกินติ่มซำต้องใช้เวลา ค่อยๆ เลือก ค่อยๆ สั่ง ค่อยๆ คีบ.. ละเลียดเคล้าการจิบชา ทำให้การสนทนาไม่รีบร้อนมีเวลาพูดคุยถามไถ่ดูเชิงเรียนรู้ กันและกัน
ขณะเดียวกัน หลังจากละเลียดติ่มซำรองท้องแล้ว ค่อยสั่งอาหารหลัก อย่างก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ปลานึ่งซีอิ๋ว หรือหูปลาฉลาม คล้ายกับเป็นการโชว์ว่าจะเลี้ยงติ่มซำและตบท้ายด้วยก๋วยเตี๋ยว หรือเลี้ยงติ่มซำแล้วสั่งหูฉลามต่อ ข้อหลังนี้ มีความหมายถึงการให้เกียรติ ความสำคัญซึ่งกันและกัน

โรคฮิคิโคโมริ โรคสุดฮิตของญี่ปุ่น

โรคฮิคิโคโมริ โรคสุดฮิตของญี่ปุ่น

โรคฮิคิโคโมริ หมายถึงเด็กที่แยกตัวออกจากสังคม เก็บตัวอยู่เฉพาะในห้องส่วนตัว หรือในบ้านเป็นแรมเดือนหรือหลายปี จิตแพทย์และนักจิตวิทยาญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งให้ความเห็นว่า ฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้เฉพาะในประเทศญี่ปุ่น เป็นปรากฏการณ์ทางสังคม และมิใช่โรค โดยเฉพาะอย่างยิ่งมิใช่โรคทางจิตเวช หากฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้เฉพาะในประเทศญี่ปุ่น ก็จะมีคำถามตามมาว่าญี่ปุ่นมีอะไรที่ชาติอื่นไม่มี คำตอบคือ ญี่ปุ่นมีระบบการศึกษาที่เคี่ยวเข็ญเด็กอย่างเอาเป็นเอาตาย อย่างที่เราทราบกันว่าการแข่งขันของเด็กญี่ปุ่นเริ่มตั้งแต่ชั้นอนุบาล ญี่ปุ่นมีระบบการจ้างงานตลอดชีวิต มีวัฒนธรรมการทำงานที่เรียกร้องให้คนทำงานหนักกว่า และหนักที่สุด ญี่ปุ่นมีเทคโนโลยีการสื่อสารเลิศที่สุดในโลกที่สำคัญคือญี่ปุ่นผ่านความบอบช้ำอย่างรุนแรงหลังสงครามโลกครั้งที่๒ ทั้งสงครามโลกครั้งที่ ๒ ระบบการศึกษาแบบญี่ปุ่น และวัฒนธรรมการทำงานแบบญี่ปุ่น เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นและมีอยู่ในสังคมญี่ปุ่นมานานครึ่งศตวรรษแล้ว ซึ่งนักสังคมวิทยาเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นการบ่มเพาะปรากฏการณ์ฮิคิโคโมริที่สำคัญก่อนที่จะถูกกระตุ้นให้แสดงออกอย่างชัดเจนด้วยเทคโนโลยีการสื่อสารในช่วง๑๐ปีหลัง เหล่านี้คือสิ่งที่ชาติอื่นไม่มีและแม้ว่าระบบการศึกษาและวัฒนธรรมการทำงานอาจเป็นเรื่องที่เลียนแบบกันได้แต่ประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่๒แบบที่ญี่ปุ่นเผชิญเป็นเรื่องพิเศษเฉพาะตัว ครอบครัวของเด็กที่มีอาการฮิคิโคโมริมักจะอับอายที่มีเด็กเช่นนี้อยู่ในบ้าน เมื่ออับอายก็ซ่อน เมื่อซ่อนก็เท่ากับหมักหมมปัญหา ทำให้อาการของเด็กรุนแรงมากขึ้นและยากต่อการเข้าช่วยเหลือ ยิ่งไปกว่านั้นนักจิตวิทยาจำนวนหนึ่งยังเชื่อว่า สาเหตุไม่ใช่เพียงเพราะครอบครัวอับอาย แต่ที่แท้แล้วเด็กฮิคิโคโมริเกิดขึ้นได้ก็เพราะครอบครัวของเด็กเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณแม่ สนับสนุนให้เป็นเช่นนั้น อย่างน้อยก็ในตอนเริ่มต้น คุณแม่จำนวนมากเริ่มต้นเรื่องนี้เพราะต้องการปกป้องลูกของตนจากการถูกรังแกที่โรงเรียน ทั้งยังเห็นว่าการที่ลูกขังตัวเองอยู่ในห้องในบ้านในสายตาก็ยังดีกว่าหายตัวไปข้างนอก ปัจจัยสำคัญอีกข้อที่ไม่ควรมองข้ามก็คือ โลกปัจจุบันรวมทั้งสังคมญี่ปุ่น ไม่เว้นแม้แต่ สังคมไทย มาถึงจุดที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้คนคนหนึ่งสามารถขังตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ เด็กที่มีอาการฮิคิโคโมริมักเป็นเด็กผู้ชายและมักเป็นลูกคนโต เด็กเหล่านี้จะไม่ไปโรงเรียน ใช้ชีวิตในห้องส่วนตัวตลอดเวลา ส่วนใหญ่จะนอนตอนกลางวันและตื่นตอนกลางคืน อาจจะออกจากห้องไปที่ครัวในกลางดึกบ้างเพื่อหาอาหารกิน หรือมีบ้างที่จะออกจากบ้านกลางดึกเพื่อไปซื้อเสบียงจากร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด ๒๔ ชั่วโมง กิจกรรมที่พวกเขาทำขณะตื่นกลางดึกนั้นคือดูทีวีไปเรื่อยๆ เซิร์ฟไปตามเน็ต เล่นเกม และอ่านการ์ตูน
นอกจากนี้ เค้ายังพูดถึงกลุ่มคนที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับฮิคิโคโมริ นั่นคือ "โอตากุ" หลายคนรู้จักคำโอตากุในความหมายของคนที่หลงใหลในการ์ตูน,เกมคอมพิวเตอร์, แฟชั่น ฯลฯ แต่ในที่นี้เค้าพยายามโยงให้เห็นว่า โอตากุถึงแม้จะมีความสนใจเฉพาะด้านแบบหยั่งลึก จนคนที่ไม่เข้าใจอาจจะไม่คบด้วย (เพราะเธอมันหมกมุ่นเหลือเกิน) แต่เหล่าโอตากุยังมีการปฏิสัมพันธ์กับคนที่คลั่งไคล้ในสิ่งที่ชอบเหมือนกัน ในขณะที่ฮิคิโคโมริจะเป็นพวกจงใจตัดตัวเองจากสังคมอย่างแท้จริง เค้ามีตัวอย่างว่า บางคนอยู่ในห้องนานถึง 6 ปี 15 ปี ก็มี

Disneyland

Depuis presque deux ans maintenant, le Disney Village change d'apparence pour devenir plus accueillant, moins froid, moins usine, plus chaleureux et bien sûr plus animé. C'est ainsi que le ciel étoilé suspendu au-dessus de l'allée principale du village avait été supprimé l'année dernière, rapidement suivi par l'ensemble des colonnes en métal qui étaient plantées au milieu de cette allée.A suivi la refonte totale des façades des boutiques situées du côté gauche de la rue avec le changement de nom de certaines d'entres elles et parfois de nouvelles enseignes. La plus grosse d'entre elles est celle du Disney Store puisqu'elle concerne pas moins de trois entrées.Du côté du préau situé en face du Sports Bar, là où se situait jadis la scène où se produisaient régulièrement des groupes lors de mini concerts en plein air, l'entrée du magasin est surmontée d'une reproduction du Mont Rushmore, un monument américain sculpté à même la falaise au Dakota du Sud. A défaut de faire 18 mètres de haut comme l'original, celui-ci voir Mickey, Donald et Dingo remplacer les quatre présidents des Etats-Unis que l'on trouve sur le vrai. Ce fronton avait fière allure... jusqu'à ce que les dirigeants du Disney Village décident d'y toucher récemment!Pris d'une soudaine envie de peindre les personnages en couleurs vraies alors que l'ensemble du mont était auparavant couleur roche comme l'original, ils ont ainsi ruiné la seule et dernière entrée du Disney Store qui avait encore bonne mine en lui donnant un air de pâle fête foraine où les reproductions illégales de personnages Disney sont légion. A force, on risquerait presque d'en oublier que l'on est à Disneyland Resort Paris! Et dire que tout ceci est validé par l'imagineering!...

Léonard de Vinci et La Joconde

Léonard de Vinci

Léonard de Vinci (Leonardo di ser Piero da Vinci) peintre, sculpteur, orfèvre, musicien, architecte, physicien, astronome, savant, géologue, géomètre, anatomiste, botaniste, alchimiste, inventeur visionnaire, ingénieur mécanicien et militaire, horloger, urbaniste, et homme de sciencede génie italien multidisciplinaire et ultra prolifique (Vinci, 15 avril 1452- Amboise, 2 mai 1519).

Léonard de Vinci
Homme d'esprit universel, à la fois artiste, scientifique, inventeur et philosophe humaniste Léonard de Vinci incarne l'esprit universaliste de la Renaissance dont il fut un des symboles majeurs et demeure l'un des plus grands hommes de cette époque.

La Joconde

La Joconde (ou « Portrait de Mona Lisa ») est un tableau de Léonard de Vinci, réalisé entre 1503 et 1507. Huile sur panneau de bois de peuplier de 77 x 53 cm, il est exposé au Musée du Louvre à Paris. La Joconde est l'un des rares tableaux attribués de façon certaine à Léonard.
La Joconde est devenue un tableau mythique car à toutes les époques les artistes l'ont prise comme référence. Elle constitue en effet l'aboutissement des recherches du XVe siècle sur la représentation du portrait. À l'époque romantique, les artistes ont été fascinés par l'énigme de la Joconde et ont contribué à développer le mythe qui l'entoure, en faisant de nos jours l'une des œuvres d'art les plus célèbres du monde

Historique

Léonard de Vinci commence le portrait à Florence en 1502, et d'aprés Vasari l'acheve au bout de quatre années. La Joconde ne quitta jamais Léonard de son vivant. Il l'emporta probablement à Amboise où François Ier le fit venir. Ce dernier en fit l'acquisition - à Léonard lui-même ou à ses héritiers après sa mort - et l'installa à Fontainebleau.
Le portrait quitte le château pour le Louvre alors résidence royale , et est ensuite accroché au château de Versailles. Louis XIV en fit l'un des tableaux les plus en vue à Versailles, et l'exposait dans le Cabinet du Roi jusqu'en 1650.
Il regagne le Louvre devenu musée en 1798, mais est à nouveau déplacé sur ordre du premier consul Bonaparte qui le fait accrocher au palais des Tuileries en 1800 dans les appartements de Joséphine, puis le rendit au Louvre en 1804 .
Le tableau fut volé le 21 août 1911. On soupçonna le poète Guillaume Apollinaire et le peintre Pablo Picasso d'être les auteurs de ce vol, revendiqué par ailleurs par l'écrivain italien Gabriel d'Annunzio. La Société des Amis du Louvre offrit une récompense de vingt-cinq mille francs, un anonyme proposa de doubler cette somme. La revue L'Illustration promit cinquante mille francs pour qui rapporterait le tableau dans les locaux du journal. Le voleur était l'italien Vincenzo Perugia, un vitrier qui avait participé aux travaux de mise sous verre des tableaux les plus importants du musée. Il conserva le tableau pendant deux ans dans sa chambre à Paris, puis de retour en Italie il proposa de le revendre le 10 décembre 1913 à un antiquaire florentin qui donna l'alerte
Pendant la Seconde Guerre mondiale, le tableau fut mis en sécurité au château d'Amboise, puis à l'abbaye de Loc-Dieu, et enfin au Musée Ingres de Montauban. Pendant un temps, il fut entreposé sous le lit même du conservateur du musée du Louvre en exil dans le château de Montal en Quercy (Lot).
En janvier 1963, le ministre de la culture André Malraux expédie la Joconde aux États-Unis où elle est reçue par le président Kennedy. Elle est exposée à la National Gallery de Washington DC puis au Metropolitan Museum of Art de New York. Elle est admirée par 1,7 millions de visiteurs au total[2]. Elle fait aussi deux autres voyages en Russie et au Japon en 1974. Le 6 avril 2005 le tableau est accroché dans la nouvelle salle du Louvre dite Salle de la Joconde .

Bastille Day วันชาติของเรา

Bastille Day วันชาติฝรั่งเศส

ขอรำลึกถึงวันสำคัญของมิตรประเทศอย่างฝรั่งเศส ที่มีความเกี่ยวข้องทั้งทางวัฒนธรรม และ ค้าขายกันมายาวนานและคงเป็นที่ทราบ กันดีในหมู่คนไทยที่สนใจประวัติศาสตร์ทางยุโรป นั้นเป็นวันรำลึกถึง" วันชาติฝรั่งเศส "วัน Bastille คือวันที่ 14 กรกฏาคม เป็นวันที่คุก Bastille : ซึ่งคุมขัง นักโทษทางการเมืองในฝรั่งเศสถูกทำลายโดยพลังประชาชน วันนี้เปรียบเสมือนสัญลักษณ์ ของการสิ้นสุดการปกครองแบบราชาธิปไตยในประเทศฝรั่งเศส และเริ่มต้นศักราชของ การปกครองแบบสาธารณรัฐเป็นครั้งแรก
ในวันหยุดประจำชาติวันนี้ คือห้วงเวลาที่ประชาชนชาวฝรั่งเศสจะร่วมกันรำลึกถึง การก่อตั้งสาธารณรัฐ อีกทั้งในวันนี้ยังเป็นวันที่เปรียบเสมือนกับรากเหง้าประวัติศาสตร์ ของการเปลี่ยนแปลงการปกครองอันน่าจดจำ ซึ่งลำดับเหตุการณ์โดยสังเขปในครั้งนั้น มีรายละเอียดที่น่าสนใจดังนี้ 5 พฤษภาคม ค.ศ. 1789 บรรดาเหล่าขุนนางในระบอบการปกครอง แบบราชาธิปไตยเปิดประชุมสภาขุนนางทันทีที่ พวกเขาได้ข่าวว่า บรรดาชนชั้นกรรมมาชีพ ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของสังคมฝรั่งเศสใน สมัยนั้น เรียกร้องให้เปลี่ยนแปลงการปกครอง ให้เป็นระบอบสาธารณรัฐ รวมทั้งให้มีการ ร่างรัฐธรรมนูญและก่อตั้งรัฐสภาแห่งชาติ20 มิถุนายน ค.ศ. 1789 ตัวแทนของคณะก่อการจากชนชั้นกรรมมาชีพ ได้กระทำสัตยาบรรณร่วมกัน ที่เรียกว่า Jeu de Paume ซึ่งจารึกไว้ว่า เหล่าคณะผู้ก่อการจะไม่ แตกแยกกันจนกว่าจะมีการร่างรัฐธรรมนูญเป็น ผลสำเร็จ แนวความคิดของคณะผู้ก่อการ ได้รับการตอบรับอย่างยิ่งยวดจากประชาชนชาว ฝรั่งเศสที่ต้องต่อสู้กับความแร้นแค้น และสภาวะเสื่อมถอยของสังคมในสมัยนั้น ในขณะที่แนวความคิดนี้ขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง กับชนชั้นขุนนาง14 กรกฏาคม ค.ศ. 1789 เมื่อมีแนวร่วมมากขึ้นทำคณะปฏิวัติ แข็งแกร่งขึ้นทุกขณะ ประชาชนในปารีสได้รวมตัวกันเดินขบวนไปยังคุก Bastille เพื่อ ปลดปล่อยนักโทษทางการเมืองที่มีความเห็นไม่ตรงกันกับบรรดาเหล่าขุนนางความล่มสลายของคุก Bastille ภายใน 1 วันด้วยพลังประชาชนทำให้การปฏิวัติประสบ ผลสำเร็จอย่างรวดเร็ว 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1789 การปฏิวัติประสบผลสำเร็จ ความล่มสลาย ของคุก Bastille กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งเสรีภาพ และประชาธิปไตย ของชาวฝรั่งเศส ทุกคนตราบจนกระทั่งทุกวันนี้

กิจกรรมที่น่าสนใจของวันชาติฝรั่งเศสในประเทศไทยแม่งานสำหรับวันชาติฝรั่งเศสในทุกปีนั้นจะจัดใน

วันศุกร์ที่ 13 กรกฎาคม 254419.00 น. - เที่ยงคืนที่ Le Talisman สุขุมวิท 20สมาคมฝรั่งเศสกรุงเทพและหอการค้าไทยฝรั่งเศสร่วมกันจัดงาน สังสรรค์วันชาติฝรั่งเศส เชิญพบ กับบรรยากาศที่สนุกสนานรื่นเริงแบบฝรั่งเศสแท้ เพลินเพลงกับวงดนตรีและเต้นรำ ไปกับเพลงที่ สนุกสนานโดยดีเจชื่อดัง พร้อมอาหารพื้นเมืองและเนยแข็งที่ขึ้นชื่อหลากชนิด สั่งตรงจากฝรั่งเศส ที่ Le Talisman สุขุมวิท ๒๐

บัตรราคา : 350 บาทสมาชิกสมาคมฝรั่งเศสและนักศึกษาทั่วไป : 300 บาท

ซื้อบัตรได้ที่ : สมาคมฝรั่งเศสกรุงเทพฯ

chocolat

chocolat

Petite histoire du chocolat

Le chocolat dans les forêts

Il y a 4000 ans, les Égyptiens ont laissé des traces sur les papyrus décrivant la confection du chocolat. Ces petites douceurs se vendaient au marché public en 1566 AJC. Depuis, le chocolat n'est pas apparu sur la scène jusqu'à ce que les anciennes cultures Aztèque et Maya découvrent la valeur de la plante du cacao. Celui-ci est réputé pour avoir ses origines dans l'Amazonie et le bassin Oriconi.
Dans les années 600, les Maya ont migré vers les régions plus nordiques de l'Amérique du Sud et ont établi dans le Yucatan la première plantation connue de cacao. Certains ont argumenté à l'effet que les Maya étaient familiers avec le cacao plusieurs siècles auparavant. Ils le considéraient en tant que valeur commode, l'utilisant comme moyen de paiement et comme unité de calcul.
Les Aztèques et les Maya prenaient la fève de l'arbre de cacao et en faisaient un breuvage appelé "xocoalt". Une légende indienne aztèque soutient que les graines de cacao proviennent du Paradis et que la sagesse et le pouvoir venaient lorsqu'on mangeait le fruit de l'arbre de cacao.
De vieilles chroniques rapportent que les Aztèques croyaient que le dieu Quetzalcoat voyageait jusqu'à la Terre sur une poutre amenant un arbre de cacao du Paradis. Les Aztèques ont appris de Quetzalcoat comment griller et moudre les graines de cacao, faisant une pâte nourrissante qui pouvait se dissoudre dans l'eau. Ils ont ajouté des épices et ont appelé ce breuvage "chocolatl", ou "bitter-water" et croyaient qu'il amenait la connaissance et la sagesse universelle.
Le mot "chocolat" est considéré comme étant dérivé du Maya "xocoalt"; le cacao, des Aztèques "cacahualt". Le mot indien mexicain "chocolat" découle de la combinaison des termes"choco" (mousse) et "alt" (eau); les premiers chocolat se consommaient sous forme de breuvage. Faisant partie d'un rituel mésoaméricain du 12ème siècle, une tasse de chocolat mousseux était partagée lors des mariages. Arthur W. Knapp, auteur de The Cocoa and Chocolate Industry (Pitman, 1923) soulève que si l'on croit à la mythologie mexicaine, "le chocolat était consommé par le Dieux du Paradis, et les graines de cacao étaient transmises à l'homme par la grâce du Dieu de l'Air."
Les autochtones du Mexique ancien croyaient que Tonacatecutli, déesse de la nourriture, et Calchiuhtlucue, déesse de l'eau, étaient les déesses gardiennes du cacao. Chaque année, les Mexicains procédaient à des sacrifices humains pour les déesses, offrant à leur victime du cacao en guise de dernier repas.
Le naturaliste suédois Carl Linnée (1707-1778) était insatisfait avec le mot "cacao", alors il le renomma "theobroma", qui signifie "nourriture pour les Dieux" en grec.

À la conquête de l'Europe

On dit que Christophe Colomb aurait ramené du cacao au roi Ferdinand lors de sa quatrième visite au Nouveau Monde, mais que la valeur du cacao aurait été sous-estimée en faveur des autres trésors trouvés.
Le chocolat a été noté pour la première fois en 1519 lorsque l'explorateur espagnol Hernando Cortez visita la cour de l'Empereur Montezuma au Mexique. Le livre History of the Conquest of Mexico (1838) de l'historien américain William Hickling rapporte que Montezuma "ne prenait pas d'autre breuvage que le chocolatl, une préparation de chocolat, aromatisée avec de la vanille et des épices, et préparée ainsi donnant un produit de la consistance du miel, qui se dissolvait graduellement dans la bouche et était consommée froid". Le fait que Montezuma consommait son "chocolatl" dans des gobelets juste avant d'entrer dans son harem mena à la croyance que le "chocolatl" possédait des vertu aphrodisiaques.
En 1528, Cortez ramena du chocolat du Mexique à la cour royale du roi Charles V. Les moines, cachés dans leur monastère espagnol, développèrent le procédé des fèves de cacao et gardèrent le secret du chocolat pendant près d'un siècle. Cela représenta une industrie profitable pour l'Espagne qui planta des arbres de cacao dans ces colonies outre-mers.
Cela pris un voyageur italien, Antonio Carletti, pour découvrir le trésor du chocolat en 1606 et le ramener dans d'autres parties de l'Europe.
"Avec le déclin de l'Espagne en tant que puissance, le secret du cacao finit par être divulgué, et le monopole de la Couronne espagnole concernant le marché du chocolat en vint à sa fin. En quelques années, les connaissances s'étendirent à travers la France, l'Italie, l'Allemagne et l'Angleterre." (The Nestle Company, Inc., White Plains, New York, The History of Chocolate and Cocoa, p.2.)
Lorsque la princesse d'Espagne Marie Thérèse fut donnée en gage à Louis XIV de France en 1615, elle lui donna un cadeau d'alliance en chocolat, emballé dans un ornement élégant. Leur mariage était symbolique du mariage du chocolat entre les cultures espagnole et française.
La première maison du chocolat fut ouverte à Londres en 1657, et ce, par un Français. S'élevant de 10 à 15 shillings la livre, le chocolat était considéré comme un breuvage réservé à l'élite. Oviedo, un historien espagnol du 16e siècle écrit:"Personne, sauf les riches et les nobles ne pouvaient se permettre de boire du chocolatl; comme si c'était littéralement de boire de l'argent. La cacao servit de monnaie parmi toutes les nations; ainsi un lapin au Nicaragua était vendu pour 10 graines de cacao, et avec 100 de ces graines, on pouvait acheter un esclave relativement bon."
Le chocolat apparaît également avoir été utilisé en tant que remède médicinal guidant les médecins d'aujourd'hui. Le traité Potus Chocolate de Christopher Ludwig Hoffman recommande le chocolat comme remède à plusieurs maladies, le citant comme ayant été une cure pour les maux du Cardinal Richelieu.
Vers 1730, le prix du chocolat chuta à 3$ la livre afin de devenir accessible à d'autres qu'aux mieux nantis. L'invention du "cacao press" en 1828 contribua à la baisse des prix et améliora la qualité du chocolat en extirpant du beurre de chocolat et en donnant une consistance plus onctueuse au breuvage.
Avec la Révolution Industrielle est venue la production de masse du chocolat, étendant sa popularité parmi les citoyens.
En parlant de l'introduction du café, du thé et du cacao en Europe, Isaac Disraeli (1791-1834) écrivit dans son livre en six volumes Curiosities of Literature: "Le chocolat est ce que les Espagnols rapportèrent du Mexique, que là-bas on nomme "chocolatl". C'était une grossière mixture de cacao moulu avec du maïs et du roucou; cependant, les Espagnols, appréciant son effet nutritif, l'améliorèrent en un riche composé de sucre, de vanille et d'autres arômes. Nous avions des Maisons du Chocolat à Londres longtemps après les maisons de café; ils semblaient avoir associé quelque chose de plus élégant et raffiné dans cette nouvelle forme lorsque l'autre était devenu commun."
L'exposition du prince Albert à Londres en 1851 constitue la première introduction des États-Unis aux bonbons, crèmes de chocolat, friandises maisons et caramels.
La publication en 1891 de The Chocolate-Plant par Walter Baker & Co. atteste que:"Lors de la découverte de l'Amérique, les autochtones de la portion la plus étroite du continent, bordant la mer des Caraïbes, furent trouvés en possession de deux richesses qui ont été partout reconnues comme telles: le tabac et le chocolat."
Le chocolat fut introduit aux État-Unis en 1765 lorsque John Hanan rapporta des fèves de cacao des Antilles de l'Ouest à Dorchester, Massachussets afin de raffiner celles-ci à l'aide du Dr. James Baker. La première fabrique de chocolat du pays est établie à cet endroit.
Pourtant, le chocolat n'était pas vraiment accepté par les colons américains jusqu'à ce que les pêcheurs de Gloucester, Massachussets, acceptèrent les fèves de cacao comme paiement pour les cargos de l'Amérique tropicale.
Depuis longtemps le chocolat était principalement considéré comme un breuvage, surtout consommé par les hommes. Il devint un breuvage approprié pour les enfants au 17e siècle. Plusieurs aliments pouvaient y être ajoutés: lait, vin, bière, sucre et épices. Boire du chocolat était considéré comme un événement social fortement à la mode.

La Normandie

D-Day - Plages du débarquement

Séjours à thèmesLes plages du débarquement s'étendent sur 80 kms. Différents types de circuits peuvent vous être proposés selon le lieu de départ.Le 6 juin 1944, 150 000 hommes débarquaient en Normandie pour libérer l'Europe. Le front s'étale sur 80 kms comprenant une partie des côtes du Calvados et de la Manche.Reporté pour raison de mauvais temps, l'opération "Overlord" va commencer, dans la nuit du 5 au 6 juin 1944, par le largage des parachutistes britanniques et américains un peu après minuit à l'Est et à l'Ouest du front. Les premiers ont notamment pris le célèbre Pegasus Bridge en 10mn et les seconds, en débarquant par hasard dans la ville de Sainte Mère Eglise vont rendre le lieu célèbre dans le monde entier. Le clocher de son église, sur lequel le soldat John Steele était resté accroché, est encore aujourd'hui l'un des sites les plus visité des plages.Les Américains ont débarqué les premiers sur Utah et Omaha vers 6h30 du matin. Sur ces secteurs, la plage de la Madeleine, la Pointe du Hoc, Omaha et le plus grand cimetière allié de la Seconde Guerre Mondiale (plus de 9000 tombes américaines) peuvent être inclus dans le programme d'un tour.Les britanniques et les canadiens arrivent sur les plages entre 7h et 8h du matin. De nombreux sites méritent le détour tel que Courseulles (lieu de débarquement de De Gaulle, Churchill...) et son mémorial canadien, Arromanches et les restes du port artificiel britannique, la batterie de Longues sur Mer (seul lieu où les canons sont restés en place) et le plus grand musée évoquant la Seconde Guerre Mondiale, le Mémorial de Caen.N'hésitez pas à nous contacter afin que nous puissions créer des circuits sur ce thème quelque soit le temps dont vous disposez.Pour les particuliers, notre guide peut venir vous chercher et vous ramener à votre hôtel (nous pouvons d'ailleurs vous conseiller des lieux de charme pour votre séjour) et vous faire découvrir des sites inédits pour les groupes.

Honfleur

Villes HistoriquesNous vous proposons une promenade dépaysante dans une des plus belles villes de la côte normande. Honfleur était un des lieux d'inspiration les plus prisés des peintres impressionnistes. Après avoir flâner dans les vieilles ruelles et admirer de typiques maisons à pans de bois, nous déboucherons sur le vieux bassin. Certains peignent toujours inlassablement les vielles façades normandes se réfléchissant dans l'eau.Outre ses nombreux musées, la ville permet de découvrir des lieux rares tels que l'église Sainte Catherine et sa double nef en bois. Encore quelques minutes à pied et vous pourrez admirer le panorama une fois arrivé à la chapelle Notre-Dame de Grâce.

Mont-Saint-Michel

Villes Historiques"La Merveille de l'Occident". Ce lieu et la baie qui l'entoure sont célèbres dans le monde entier. Les origines de l'abbaye remontent au VIIIème siècle, lorsque l'Archange Saint-Michel ordonna, en songe, à l'évêque d'Avranches de fonder un oratoire en son nom sur cet îlot.En plus d'une simple visite du village et de l'abbaye, nous vous invitons à découvrir les différentes légendes et anecdotes du lieu.Nous emprunterons les petites rues pittoresques et le chemin des remparts pour gagner l'abbaye et son dédale de constructions.Ici plus qu'ailleurs, il est préférable de suivre le guide !

LES ÉTUDES EN FRANCE

LES ÉTUDES EN FRANCE

การศึกษาในประเทศฝรั่งเศส

ENSEIGNEMENT MATERNEL [การศึกษาระดับอนุบาล]
ÉCOLE MATERNEL : - (3 ans / ปี) - Petite section [อนุบาล 1]
[โรงเรียนอนุบาล] - (4 ans / ปี) - Moyenne section [อนุบาล 2]
- (5 ans / ปี) - Grande section [อนุบาล 3]
ENSEIGNEMENT PRIMAIRE [การศึกษาระดับประถมศึกษา]
ÉCOLE PRIMAIRE : - (6 ans / ปี) - CP (Cours préparatoire) [ประถม 1]
[โรงเรียนประถมศึกษา] - (7 ans / ปี) - CE1 (Cours élémentaire 1re année) [ประถม 2]
- (8 ans / ปี) - CE2 (Cours élémentaire 2e année) [ประถม 3]
- (9 ans / ปี) - CM1 (Cours moyen 1re année) [ประถม 4]
- (10 ans / ปี) - CM2 (Cours moyen 2e année) [ประถม 5]
ENSEIGNEMENT SECONDAIRE [การศึกษาระดับมัธยมศึกษา]
COLLÈGE (1er cycle) : - (11 ans / ปี) - 6e [ประถม 6]
[โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น] - (12 ans / ปี) - 5e [มัธยมศึกษาปีที่ 1]
- (13 ans / ปี) - 4e [มัธยมศึกษาปีที่ 2]
- (14 ans / ปี) - 3e [มัธยมศึกษาปีที่ 3]
จบแล้วได้รับ BREVET [ประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนต้น]
LYCÉE (2e cycle) : - (15 ans / ปี) - 2nde [มัธยมศึกษาปีที่ 4]
[โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย] - (16 ans / ปี) - 1re [มัธยมศึกษาปีที่ 5]
- (17 ans / ปี) - Terminale [มัธยมศึกษาปีที่ 6]
จบแล้วได้รับ BACCALAURÉAT [ประกาศนียบัตรมัธยมศึกษาตอนปลาย]
ENSEIGNEMENT SUPÉRIEUR [การศึกษาระดับอุดมศึกษา]
UNIVERSITÉ : - (18 ans / ปี ......) - เรียน 2 ปี (1er Cycle) ได้ปริญญา DEUG, DEUST
[มหาวิทยาลัย] - เรียน 2 ปี + 1 ปี (2e Cycle) ได้ปริญญาตรี (Licence)
- เรียน 2 ปี + 2 ปี (2e Cycle) ได้ปริญญาโท (Maîtrise)
- เรียน 2 ปี + 4 ปี (3e Cycle) ได้ปริญญาเอก (Doctorat)
GRANDES ÉCOLES : - (18 ans / ปี .....) - เรียน 2 ปี (ชั้นเตรียมเพื่อสอบแข่งขันเข้าศึกษา)
[สถาบันการศึกษาชั้นสูง] เรียนอีก 3 ปี (เมื่อสอบแข่งขันเข้ามาได้)
INSTITUT UNIVERSITAIRE DE TECHNOLOGIE (IUT) : - (18 ans / ปี ....)
[สถาบันเทคโนโลยี] - เรียน 2 ปี ได้ปริญญา
DUT หรือ BTS

VOCABULARY

un enseignant / une enseignante" [อัง นอง-แซนยอง] =ผู้สอน

une maîtresse [อัง แม๊ต(เทรอะ)] / [อูน แม๊ต-แทรซ)=ครูสอนระดับอนุบาล

un maître / une maîtresse =ครูสอนระดับประถมศึกษา

une institutrice [อัง แนง-สติ-ตู-เตอ] / [อูน แนง-สติ-ตู-ทริซ]=ครูสอนระดับม.ต้น

un professeur [อัง โพร-เฟส-เซอ]=ครูสอนระดับม.ปลาย

เพลง เพราะว่ารัก

ขนมหวานที่น่ากิน

Ingrédients :
Pour 20 cookies :

130 g sucre
100 g beurre fondu
1 sachet de sucre vanillé
150 g de farine
100 g de pépites de chocolat
1 CS de lait

Recette :
Mélangez tous les ingrédients.
En vous aidant avec une cuillère à café, déposez des boules de ce mélange, espacées d'1 cm environ, sur une plaque recouverte de papier sulfurisé.

Mettre au four 10 minutes.

Mon commentaire :
Ajoutez cette recette à votre carnet pour ajouter votre commentaire personnel !

Biscuit de Savoie aux fraises


Pour 6 à 8 personnes
Préparation : 50 min
Cuisson : 45 min env.
Réfrigération : 15 min

Ingrédients
Biscuit :
110 g de sucre en poudre
2 cuillerées à soupe rases de sucre glace
50 g de farine
50 g de fécule + 1 cuillerée à café pour le moule
6 œufs
1 citron non traité
10 g de beurre pour le moule

Garniture :
6 cuillerées à soupe de sirop de fraises
2 cuillerées à soupe d’eau
20 cl de crème pâtissière vanillée
500 g de fraises très parfumées
2 cuillerées à soupe de sucre glace

Seed วัยมันส์

Seed campus

...คอนเสิร์ตซี้ด สุดมันส์...

นิ้งหน่อง วงแพนเค้ก น่าร้ากกกกก

พี่เลิฟ ดีเจสุดซี้ด

ดีเจดอดจ์สุดหล่อ

พี่แน๊ป ขวัญใจเด็กราชินี (รึป่าว)

แอ๊บหล่อละซี

มันสุดๆ

เพื่อนLoveLove

นู่มุกกะนู่ติม............ไม่มีเค้าเลย

รู้สึกนู่ติมจะอยู่เกือบทุกรูปอะนะ

เพื่อนLove

นู๋แพร..............กับเค้าอีกอะนะ

เพื่อนยาก

NuTim...........สุดสวยกับเค้าเอง

PIRATES DES CARAÏBES : JUSQU'AU BOUT DU MONDE
Synopsis
Dans cette suite du succès sensationnel de 2006, PIRATES DES CARAIBES : LE SECRET DU COFFRE MAUDIT, nous retrouvons nos héros Will Turner (Orlando Bloom) et Elizabeth Swann (Keira Knightley) alliés au Capitaine Barbossa (Geoffrey Rush) dans une quête désespérée pour libérer le Capitaine Jack Sparrow (Johnny Depp) du piège à capturer les âmes que représente le coffre de Davy Jones – tandis que le terrifiant vaisseau fantôme, le Hollandais volant et Davy Jones, au service de la Compagnie anglaise des Indes orientales, écument les sept mers. Bravant les trahisons et les mers hostiles, nos héros font voile vers l’exotique Singapour pour affronter le très rusé pirate chinois Sao Feng (Chow Yun-Fat). Alors qu’ils se dirigent vers les confins de la terre, chacun va devoir choisir son camp pour la dernière bataille, un affrontement titanesque où se joueront non seulement leur vie et leur fortune mais l’avenir même de tous les pirates épris de liberté.
Dans ce film produit par Jerry Bruckheimer et réalisé par Gore Verbinski sur base d’un scénario rédigé par Ted Elliott & Terry Rossio, nos héros bien-aimés feront à nouveau voile vers de toutes nouvelles aventures en mai 2007.

VOIR LE MAKING OF DU FILM VOIR LES INTERVIEWS

La suite d'un succès
Pirates des Caraïbes, jusqu'au bout du monde est la suite de Pirates des Caraïbes, le secret du coffre maudit qui avait attiré près de 6,5 millions de spectateurs en France au moment de sa sortie. Véritable succès international, il est devenu l'un des rares films à avoir engrangé plus d'un milliard de dollars de recette à travers le monde (il partage ce record avec Titanic de James Cameron (1,83 milliards $) et Le Seigneur des anneaux : le retour du roi de Peter Jackson (1,13 milliards $)).

Un troisième méchant
Chaque film de la saga Pirates des Caraïbes voit l'apparition d'un nouveau méchant. Dans les deux premiers opus, les capitaines Barbossa (Geoffrey Rush) et Davy Jones (Bill Nighy) avaient tour à tour défier Jack Sparrow et sa bande. Cette fois-ci, c'est Chow Yun-Fat qui prête ses traits au méchant du film, le capitaine Sao Feng.

La fin d'une saga ?
Si Pirates des Caraïbes, jusqu'au bout du monde marque la fin d'une trilogie, Walt Disney Pictures semble avoir déjà mis en chantier un nouveau film issu de la franchise pour l'été 2009. Côté casting, Johnny Depp a affirmé qu'il n'était pas contre reprendre le rôle de Jack Sparrow. Le réalisateur Gore Verbinski, quant à lui, a exprimé son désir de ne pas continuer la saga dans le futur.